Προβλήματα οργάνωσης και διοίκησης της τάξης και πειθαρχία

Για τα προβλήματα οργάνωσης και διοίκησης της τάξης και την πειθαρχία έχουν διατυπωθεί  κατά καιρούς αξιόλογες απόψεις.

 Ο David Fontana στο βιβλίο του «Ο εκπαιδευτικός στην τάξη» υποστηρίζει :

«Η οργάνωση, η τακτική και οι πρακτικές κάθε σχολείου επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τη συμπεριφορά των παιδιών. Το ίδιο το σχολείο μπορεί να αποτελέσει τον παράγοντα κλειδί που θα καθορίσει αν ορισμένοι μαθητές γίνουν διασπαστικοί και μη συνεργάσιμοι ή όχι. Η φύση των σχολικών κανόνων, το σύστημα των κυρώσεων και των ποινών, το ηγετικό ύφος που υιοθετούν οι επικεφαλής, η στάση απέναντι στα μαθησιακά και κοινωνικά προβλήματα των παιδιών καθώς και η γενική φιλοσοφία και το ήθος του σχολείου δείχνουν να παίζουν όλα σημαντικό ρόλο στον επηρεασμό των αντιδράσεων των παιδιών. Το σχολείο που ευαισθητοποιείται στις ανάγκες των μαθητών ατομικά και λειτουργεί με έναν τρόπο στοργικό, εποικοδομητικό και θετικό, θα αντιμετωπίσει κατά κανόνα λιγότερα προβλήματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς από εκείνο που υιοθετεί μια στάση τιμωρητική και λιγότερο επικεντρωμένη στο μαθητή.»

Ο Ρούντολφ Ντράϊκωρς, στην προσπάθειά του να ενθαρρύνει τους δασκάλους να υιοθετήσουν νέα στάση απέναντι στο εκπαιδευτικό πρόβλημα, ν’ αλλάξουν στόχους και να δείξουν περισσότερο ενδιαφέρον για την κατανόηση των μαθητών, παρά για τη δική τους εξουσία, επισημαίνει στο βιβλίο του «Διατηρώντας την ισορροπία στην τάξη» :

« Οι δάσκαλοι έχουν μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Όχι μόνο μπορούν να επηρεάσουν τους μαθητές στην ανάπτυξή τους, αλλά μέσω των μαθητών μπορούν ν’ αλλάξουν τη μορφή της κοινωνίας…. Το τέλος του πολέμου ανάμεσα σε δασκάλους και παιδιά μπορεί να έρθει μόνο όταν τα σχολεία γίνουν πραγματικά δημοκρατικά και διοικούνται από αντιπροσώπους όλων των τομέων του σχολικού πληθυσμού. Η διοίκηση, οι δάσκαλοι, οι σύμβουλοι και το προσωπικό πρέπει να συναντώνται με τους μαθητές και να συζητούν από κοινού τα διάφορα προβλήματα που τους απασχολούν. Δεν μπορούμε πια να διοικούμε τα σχολεία για λογαριασμό των παιδιών. Πρέπει και τα παιδιά να συμμετέχουν στη διαδικασία της εκπαίδευσης. Για να γίνει πραγματικότητα αυτό, χρειάζεται μια νέα σχέση ανάμεσα στους μεγάλους και στα παιδιά. Μια σχέση που ν’ αντανακλά την αμοιβαία εμπιστοσύνη και τον αμοιβαίο σεβασμό. Χωρίς τη σχέση αυτή ο πόλεμος θα συνεχιστεί επ’ άπειρον.»

Τελειώνοντας, είναι σκόπιμο να αναφέρουμε ότι «Αν ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα, σε συνεργασία με τους γονείς, εγκύψει με βαθιά τη συναίσθηση της ευθύνης που το περιβάλλει για το θέμα της πειθαρχίας των παιδιών και ενεργήσει περισσότερο προληπτικά παρά θεραπευτικά, σίγουρα θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους: την κοινωνία, την οικογένεια, το σχολείο, το δάσκαλο και το ίδιο το παιδί.» (Φιλιώ Λουκαΐδου).

Πρακτικά Ημερίδας, « Συμπεριφορές και προκαταλήψεις απέναντι στους γραπτούς και στους άγραφους κανόνες του Σχολείου, της Οικογένειας και της Κοινωνίας», Έδεσσα, 2006